Oliv Pisze: Opowiadania Ereri/Riren

IX. Panika Armin i Jean po powrocie do swojego pokoju usiedli na jednym łóżku. Dzisiejszy wypad spodobał się jednemu, jak również i drugiemu. Rozmawiali o mało istotnych sprawach, chcąc oderwać się od brutalnej rzeczywistości. Po mimo zwycięstwa ludzie nadal żyją w strachu. Boją się, że piekło, które tak niedawno się zakończyło powróci w najmniej oczekiwanym momencie. Wszyscy się tego obawiali, dlatego też teraz liczył się każdy żołnierz, a szczególnie Eren i Levi. Bez nich ludzkość miała marne szanse na przeżycie. Przecież nikt nie może mieć stu procentowych szans, że już pozbyli się tych paskudnych bestii apokalipsy. - Armin o czym gadałeś z Erenem? -zapytał jasnowłosy swojego przyjaciela. Widział odjeżdżającego chłopaka i słyszał kilka pojedynczych słów, ale nic istotnego się nie dowiedział. Zmieszany blondyn wiedział, że nie może go oszukiwać, ale też nie mógł powiedzieć mu prawdy. Obiecał Erenowi, że będzie go chronić mimo wszystko. - Ymm... No bo widzisz... On poj...

VIII. PAMIĘĆ Byłem już zmęczony drogą do tej wiochy, ale w końcu dotarłem. Nie wiedziałem gdzie mógłbym się podziać, więc postanowiłem wykorzystać chatę tego gościa, który już nie żyje. Teorytycznie jest ona do dyspozycji zwiadowców, a jakby ktoś mnie zapytał, powiem, że dostałem rozkaz, aby tutaj rozejrzeć się za czymś wartościowym. - Poczekaj tu na mnie. -szepnąłem do swojego konia i pogłaskałem go po grzywie. Przywiązałem go do belki od tarasu domu, a sam wszedłem do środka. Na dzień dobry zacząłem kaszleć. Mnóstwo kurzu i pajęczyn. Dom całkiem ładny wewnątrz, ale nie było w nim za ciepło. Brak ogrzewania jest wyczuwalny niemal po przekroczeniu progu mieszkania. Widząc schody prowadzące na górne piętro złapałem jakąś lampę naftową, a sam wyjąłem zapałki z kieszeni w kurtce i podpaliłem knot. Gdy zrobiło się trochę jaśniej od światła latarenki zacząłem zmierzać w stronę góry. Będąc już na piętrze, przede mną znalazły się trzy pokoje. Wybrałem jeden po mojej prawej st...

Po powrocie do twierdzy zwiadowców byłem totalnie wyczerpany. Przez jakieś trzy godziny od wyjścia z karczmy lataliśmy w tą i z powrotem po miejscu, w którym ja i Armin widzieliśmy kaprala. Nie mam pojęcia dlaczego, ale Erwin uparł się, by szukać do skutku, a jego frustracja wzrosła, gdy nikt już niczego nie mógł znaleźć. Wydaje mi się, że przeżywa to aż nadto. Zupełnie tak, jakby tęsknił za swoim żołnierzem. Ale możliwe, że tylko mi się zdaje. Przecież w końcu to jest Najsilniejszy Żołnierz Ludzkości. Człowiek, któremu bezgranicznie ufa i szanuje go, nawet jeśli Levi jego nie. Moi przyjaciele akurat podczas naszego powrotu trenowali na placu przed twierdzą. Po mimo problemów, jakie zniknęły my nadal musimy być w formie. Nadal jesteśmy jedyną jednostką, która może obronić ludzi w razie takiej sposobności. - Eren! -usłyszałem za sobą kobiecy i zdecydowany głos. Gdy chciałem się odwrócić, poczułem tylko jak coś zawiesza się na mojej szyi. - Mikasa! Spokojnie! -krzyknąłem, gdy dzie...

VI. Niezwykły   Po powrocie do karczmy siedziałem z Arminem  na łóżku, czekając na Erwina i Hanji, bo to co mieliśmy im do przekazania okazało się bardzo cenne. Sami nie mieliśmy odwagi o tym porozmawiać. Baliśmy się, a raczej nie chcieliśmy. W końcu, po dłuższym czasie do pokoju zapukał ktoś i kazał nam zejść na dół do masywnego blondyna i drobnej, ale mimo wszystko dobrze zbudowanej brunetki. Wyglądali na zmęczonych, ale czy rzeczywiście tak było to nie wiem. -Za pięć minut w moim pokoju. Zdacie raport.-  mruknął po czym skierował się w kierunku kuchni. Zapewne chciał nabrać troszkę sił. -Nie przejmujcie się nim.-  machnęła za nim ręką po czym odwróciła głowę w naszą stronę z uśmiechem. -Co mu się stało?-  zapytał widocznie zdziwiony Armin. Jego oczy nadal wpatrywały się w kierunek, w którym ruszył Erwin. Zupełnie tak, jakby wiercił wzrokiem za nim niewidzialną ścieżkę. -Eh... Powiedzmy, że ma gorszy dzień i wolałby, żeby to wszy...

V. OCZY W wiosce jesteśmy już od dwóch godzin. Zwiadowcy na pewno kapnęli się, że nie ma ich dowódcy i paru żołnierzy. Musimy znaleźć co najmniej jeden dowód, potwierdzający przybycie kaprala do tej wioski. Wydaje mi się, że znajdziemy cokolwiek, bo mam dobre przeczucia. A one nigdy mnie nie zawodzą. -Armin!!! Chodź tutaj, chyba coś mam!- krzyknąłem do blondyna z uśmiechem i przywołałem go do siebie gestem ręki. Chciałem dowiedzieć się co sądzi na temat tego go co znalazłem. Wydaje mi się to dość ciekawe. A przynajmniej teraz. -Jestem... Co się dzieje?- zapytał zdyszany blondynek. Stał na lekko ugiętych kolanach trzymając się za brzuch. Może ma słabą kondycje, ale nadrabia to swoją inteligencją. Otarł lśniący na swoim czole pot i spojrzał mi w oczy. -Widzisz to? Chyba miałem rację, co nie?- wyszczerzyłem ząbki w pięknym uśmieszku, składającym się z równych i białych zębów. Armin otworzył oczy ze zdziwienia. Był dość mocno zszokowany. Od dwóch godzin tułał się p...

IV. Wioska Tak, jak to zapowiedział Erwin, wyruszyliśmy z samego rana. Ja, Armin, Hanji i dowódca. W wiosce mieliśmy spędzić mniej więcej tydzień, ale Erwin musi szybko wracać, bo mamy kontrole z żandarmerii. Dlatego będziemy tam tylko dzisiaj. Najwyżej zorganizujemy drugą wyprawę. -Zaraz dojeżdżamy. Przygotujcie się- mruknął blondyn jadący na czele mini formacji. Za nim jechał Armin. Po jego prawej stronie Hanji, a ja za nią. Gdy dotarliśmy do celu naszym oczom ukazała dość biedna wioska. Kamienne domy z cegieł bądź kamieni. Z powybijanymi oknami lub całkowitym ich brakiem. Ludzie skromnie ubrani, a niektórzy chodzili nawet w strzępkach materiału. Naprawdę nie mogłem na to patrzeć. Współczuję im z całego serca i gdybym mógł oddałbym im wszystko co mam. W smętnym nastroju opuściłem głowę w dół. Nagle poczułem ból przeszywający moje ciało i zrobiło mi się ciemno przed oczami. Zacząłem wierzgać się na wszystkie strony, ale to na nic. Nadal czułem ból w ...